Symbiotische karakterstructuur

De vervloeiende structuur

Het ontstaan van de vervloeiende structuur

Het leven begint al in (en voor) de baarmoeder waar het in eenheid leeft met de moeder. Moeder en kind leven in een symbiotische binding, ze zijn nauwelijks van elkaar te scheiden. Ze vormen een eenheid. De foetus leeft in een cocon van oceanische geborgenheid waar alle comfort aanwezig is: vruchtwater, voeding, bloed, warmte, aandacht, aanraking, liefde, enz. Alle behoeften zijn vervuld, zonder dat het kind daar enige moeite voor hoeft te doen.

Bij de geboorte van het kind wordt de eenheid met de moeder plotseling verbroken. De navelstreng wordt doorgeknipt. Dit is levensbedreigend voor het kind. Loskomen van waar het zovele maanden zalig in heeft vertoeft. Het verlaat de donkere warme ruimte voor een omgeving van lawaai, licht en koude, zonder warme contactgevoel om zijn lichaam. Daarom is het van levensbelang om weer tot een eenheidscontact met de moeder te komen. Dit is voor hem de enige manier om die eenheid weer te voelen. Daar waar de moeder aanwezig is in het contact voelt het kind zich geliefd, geaccepteerd en geborgen. Van daaruit kan het groeien naar zelfstandigheid en een gevoel van eigenwaarde ontwikkelen. Wanneer de moeder in een bepaalde levensfase van het kind of op een bepaald gebied van het contact afwezig is, voelt het kind zich afgescheiden. Het komt daar niet tot zelfherkenning, er ontstaat een leegte, een niets, een gevoel van niet gezien zijn.
Dit heeft als gevolg dat het kind zich op een bepaalde manier gaat gedragen. Het is een poging om het tekort en de gewenste behoeften alsnog op een voor de omgeving aanvaardbare manier te verkrijgen. Waarbij het uiteindelijk genoegen neemt met datgene wat het wel krijgt. Zo ontstaat de karakterstructuur.

De vervloeiende structuur in schema

Psychische en fysische kenmerken

In onderstaande tabel de psychische en fysische kenmerken van de symbiotische karakterstructuur